Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Ιδιωτικοποιούνται γονείς και κηδεμόνες

Ιδιωτικοποιούνται γονείς και κηδεμόνες.
Ο εφιαλτικός αφορισμός του Σαραμάγκου γίνεται πραγματικότητα

Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται τη μέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου...
Και μιας και μπήκατε στον κόπο,
ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ.

Ζοζέ Σαραμάγκου (1922-2010) Πορτογάλος συγγραφέας, βραβείο Νόμπελ 1998.




Η τελευταία αποστροφή του παραπάνω αφορισμού γίνεται πραγματικότητα. Δεν είναι κάποιο δυστοπικό σενάριο φαντασίας. Πώς όμως μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί μια μάνα; Στην Ελλάδα του μνημονίου και της χρεοκρατίας πρόκειται να αντικατασταθούν οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων από ιδιωτικές εταιρίες, ΕΠΕ, αστικές μη κερδοσκοπικές κλπ.
Η ιδέα για τους “Γονείς ΑΕ” έρχεται ως εξής: Στα διάφορα σχολεία, μέσω του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, προσλαμβάνεται κόσμος για παράλληλες ασχολίες των παιδιών, όπως αθλοπαιδείες, μουσική, θέατρο, χορό. Με τον τρόπο αυτό, τα παιδιά των ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ, που δεν έχουν την ευκαιρία μέσα από τις δημόσιες δομές να εκπαιδευτούν και να γεμίσουν το χρόνο τους ωφέλιμα και σε ένα λογικό κόστος, μπορούσαν να πηγαίνουν σε ώρες εκτός σχολείου (π.χ Σαββατοκύριακα ή απογεύματα) στο σχολείο τους.
Ο χρόνος των παιδιών γεμίζει ωφέλιμα, οι γονείς αφήνουν ήσυχοι τα παιδιά τους σε δημιουργικές απασχολήσεις, κάποιοι άνθρωποι προσλαμβάνονται και αμείβονται με αμοιβές που είναι ανεκτές για τους γονείς και δεν είναι εξευτελιστικές (αν και αυτό είναι λίγο σχετικό) για τους δασκάλους. Win win situation για όλους! Πέραν όλων των άλλων, ο θεσμός αυτός με την δημιουργική απασχόληση με πρωτοβουλία του συλλόγου γονέων, παρέχει και επεκτείνει την πολυπόθητη ΠΑΙΔΕΙΑ στον τόπο μας. Μικρή παρένθεση- προσωπική άποψη: Υπάρχει παιδεία στον τόπο μας. Δεν είναι αυτό που μας λείπει, άλλα πράγματα μας λείπουν. Η καραμέλα “δεν έχουμε παιδεία” είναι λίγο παραπλανητική, και κλείνει η παρένθεση.
Ο θεσμός αυτός λοιπόν, ο οποίος δεν είναι βεβαίως υποχρεωτικός και γίνεται καθαρά με προσωπική μέριμνα των γονέων, βαίνει προς εξαφάνιση. Το νέο σχέδιο, βάση προγραμματισμού που έρχεται από τους Δήμους, δηλαδή από την περιφέρεια, δηλαδή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι το εξής: Η δημιουργική απασχόληση θα απαγορευτεί να γίνεται μέσω συλλόγου γονέων και θα γίνεται από ΕΤΑΙΡΙΕΣ. Οι σύλλογοι δηλαδή δεν θα μπορούν να προσλάβουν π.χ μια δασκάλα για θεατρικό παιχνίδι ή έναν δάσκαλο για δημοτικούς χορούς. Αυτό θα γίνεται πλέον μέσω ιδιωτικών εταιριών, κανονικά μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που τίποτα όμως δεν εμποδίζει έμμεσα να ανήκουν σε 2-3 μεγάλες ΑΕ που θα διαφεντεύουν τον χώρο της δημιουργικής απασχόλησης.
Για να εξηγηθούμε: Η δημιουργική απασχόληση γίνεται ιδιωτικά ούτως ή άλλως και αμείβεται με χρήμα. Μπορεί να γίνει σε ιδιωτικά σχολεία, σε ωδεία και παρόμοιες σχολές, μπορεί να γίνει μέσω Δήμων (όπου πάλι πληρώνονται κάποια δίδακτρα, έστω χαμηλά, στον Δήμο) και γίνεται και στα δημόσια σχολεία, μέσω του συλλόγου γονέων, με τη σύμφωνη γνώμη της σχολικής δ/σης, με έγκριση από το τοπικό γραφείο εκπαίδευσης και της δημοτικής αρχής. Ο Δήμος (και ο Σόιμπλε) λοιπόν, μυρίστηκαν τη δουλειά και σκέφτηκαν ότι έτσι χάνονται λεφτά, τα οποία διαφορετικά θα πήγαιναν στο δημοτικό ταμείο, δηλαδή υπέρ της περιφέρειας, (δηλαδή υπέρ Σόιμπλε και τρόικας-κουαρτέτου και λοιπών κλαπατσίμπανων). Υπάρχει δηλαδή ανταγωνισμός ανάμεσα στις δραστηριότητες που γίνονται εντός των σχολείων και σε αυτές που παρέχει ο Δήμος. Ακόμη όμως και με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, ο ανταγωνισμός ενθαρρύνεται, δεν καταργείται με δικτατορικό νόμο.
Δρομολογείται λοιπόν (δεν έχει επιβληθεί ακόμη, αν και προβλέπεται βάση μνημονίου) η ανάθεση της δημιουργικής απασχόλησης σε εταιρίες. Αλήθεια, αν γίνει μέσα από εταιρίες η διαδικασία (αντί του συλλόγου γονέων) είναι όλα εντάξει; Εκεί τα διαφυγόντα κέρδη δεν πειράζουν το δήμο;
Αυτό λοιπόν που θα γίνει θα είναι το εξής καταπληκτικό: Οι σύλλογοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά δεν θα έχουν καμία δικαιοδοσία, και είτε θα φτιάξουν μόνοι τους κοινοφελείς εταιρίες, είτε (πράγμα που θα είναι και το “πιο βολικό”) θα κάνουν απευθείας ανάθεση σε ήδη υπάρχουσες εταιρίες δημιουργικής απασχολήσης. Στους παροικούντες εν τη Ιερουσαλήμ είναι γνωστό από χρόνια ότι η “αγορά” σε αυτό τον χώρο είναι εξαιρετικά ολιγοπωλιακή. Υπάρχουν πολλές ατομικές επιχειρήσεις φυσικά, δάσκαλοι που τηρούν βιβλία ως ελεύθεροι επαγγελματίες, τους οποίους βεβαίως ξεσκίζει η εφορία, και από την άλλη υπάρχουν ελάχιστες, στα 5 δάκτυλα μετρημένες, μεγάλες εταιρίες, οι οποίες θα παρέχουν σε εξευτελιστικό κόστος “υπηρεσίες δημιουργικής απασχόλησης”. Οι εταιρίες αυτές προσλαμβάνουν νέους και νέες με ευτελιστικά μεροκάματα, τα οποία ωστόσο τα δέχονται, ένεκα η ανάγκη, αλλά και η δίψα τους να “φτιάξουν βιογραφικό”, με εκβιασμούς του τύπου “δες τι γίνεται γύρω σου”, “take it or leave it”. Όσο για τους παλαιότερους επαγγελματίες που δεν θέλουν να μπουν στον ντορβά, απλώς μένουν άνεργοι μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα. Το καινούργιο όμως σε αυτή την υπόθεση είναι ότι με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά ιδιωτικοποιούνται οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων (ή (ξε)-πωλούν τις αρμοδιότητές τους). 
Η δημιουργία εταιριών από τους συλλόγους γονέων ή η απευθείας ανάθεση των αρμοδιοτήτων τους σε εταιρίες δεν συνιστά μόνο μια νεοφιλελεύθερη οικονομική στροφή. Συνιστά επίσης μια ηθική ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ και ισοδυναμεί με το κατά Σαραμάγκου ιδιωτικοποιήστε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε”.
Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων δεν ήταν πάντοτε κάποιος προοδευτικός θεσμός. Παρόλα αυτά αποτελούσε ένα τελευταίο οχυρό παιδείας και πολιτισμού, χάρις στις συλλογικές προσπάθειες των γονέων και των αντίστοιχων δασκάλων, μέσα από τη δημιουργική απασχόληση. Πολλές φορές, γονείς, αλλά και δάσκαλοι, έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη, με συγκινητική αυτοθυσία, χωρίς έξωθεν ενίσχυση, για να λάβουν τα παιδιά, οι νέες γενιές παιδεία, να κάνουν χορό, θέατρο, μουσική, αθλήματα.
Πολλά χρόνια πριν την κρίση, τα δημόσια σχολεία είχαν απαξιωθεί όσο δεν παίρνει. Δεν ήταν in να πηγαίνεις σε δημόσιο σχολείο. Τα δημόσια ήταν βρώμικα, παλαιωμένα, παρατημένα. Ερχόταν και η ξενοφοβία από κοντά, και το γλυκό έδενε...
-Είμαι υπέρ των δημόσιων σχολείων, αλλά το πάω σε ιδιωτικό γιατί...
στο ιδιωτικό έχει εργαστήρια
στο ιδιωτικό έχει καλούς δασκάλους (από πού προκύπτει αυτό;;;)
στο ιδιωτικό δεν έχει ξένους (και μετά απορείτε πώς προέκυψε το αυγό του φιδιού)
το ιδιωτικό είναι καλύτερο!
Και άλλες μπουρδολογίες...

Κι όμως! Σε πείσμα των καιρών, μέσα από τον συλλογικό αγώνα των γονέων, στήθηκαν εντός των δημοσίων σχολείων, σκηνές και μικρά εργαστήρια που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα πανάκριβα ιδιωτικά. Αρκετοί δάσκαλοι έδιναν πραγματικά την ψυχή τους, σαν απλοί ήρωες της καθημερινότητας, οργανώνοντας παραστάσεις και γιορτές, παρέχοντας υψηλής ποιότητας παιδεία, μια προσφορά που δεν έχει εκτιμηθεί δεόντως στον τόπο μας. 
Τώρα ήρθε η ώρα να χτυπήσει το κουδούνι, να τελειώνουμε και με αυτούς τους “Γαλάτες”, να εξαφανίσουμε και αυτό το “χωριό του Αστερίξ”. Τώρα ήρθε η ώρα της ιδιωτικοποίησης γονέων και κηδεμόνων, ήρθε η ώρα για την εταιρία “ΓΟΝΕΙΣ ΑΕ” ή “Παίζω και Μαθαίνω- ΕΠΕ”. Το επόμενο βήμα θα είναι, οι “πετυχημένες” ΑΕ να εισαχθούν και στο χρηματιστήριο (!) ώστε αύριο οι γονείς που θα θέλουν να στείλουν το παιδί τους σε κάποιο σχολείο να βλέπουν την τιμή της μετοχής της “ΓΟΝΕΙΣ ΑΕ” και να αποφασίζουν ανάλογα: Ποια εταιρία γονέων σημείωσε την μεγαλύτερη απόδοση; Ποια ήταν στο limit up; Ποια πρέπει να αποφεύγεται μιας και ήταν στο limit down; Μήπως να “επενδύσουμε” σε κάποια μακροπρόθεσμη απόδοση ή θέλουμε γρήγορα αποτελέσματα; α! Και μην ξεχνάμε να προσελκύσουμε και κεφάλαια από το εξωτερικό! ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!!!
Από την άλλη όμως, ίσως και να είναι καλύτερα, γιατί αν τελικά μπήκαν κάποιοι στον κόπο να ιδιωτικοποιήσουν ακόμη και τις μανάδες και τους πατεράδες, τότε μάλλον δεν τους μένει πια τίποτα άλλο. Ίσως αυτό να είναι η αρχή του τέλους...

ΕΜΠΕΔΗΣΗ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου